Is Vlaanderen groot genoeg voor ons?

30.05.2012

Ongeveer een kwart van Vlaanderen wordt ingenomen door bebouwing, verharding en tuinen. Dit neemt nog dagelijks toe met een oppervlakte van 12 voetbalvelden. De Vlaming leeft op grote voet en in 2050 zullen we met 7 miljoen zijn. Daarom moeten we nu belangrijke keuzes maken, niet enkel over wonen, maar ook over onze verplaatsingen.

Tip: bereken je ruimtelijke voetafdruk op www.ruimtevoormorgen.be

Groenboek Beleidsplan Ruimte
De Vlaamse Regering keurde op 4 mei 2012 het Groenboek ‘Vlaanderen in 2050: mensenmaat in een metropool?’ goed. Het groenboek van het Beleidsplan Ruimte stelt een nieuwe en ambitieuze ruimtelijke visie op Vlaanderen voor. Een visie die de stedelijkheid van Vlaanderen benadrukt zonder de mensenmaat aan te tasten.
Toegepast op mobiliteit wil dat zeggen dat nabijheid en bereikbaarheid leidende principes zijn. In 2050 moet elke burger binnen zijn woonomgeving toegang hebben tot basisvoorzieningen. Het Groenboek stelt dat we “de overdreven maatschappelijke kosten voor infrastructuur, energie, distributie en allerlei gemeenschapsdiensten” kunnen vermijden “door menselijke activiteiten evenwichtig te clusteren in onze ruimte”.

Nabijheid is de meest duurzame mobiliteit
Er is een verband tussen nabijheid en afgelegde afstand. Prijssignalen (zoals de stijgende brandstofprijs) zullen dit verband versterken. Maar er is meer. Beperkte afstanden tussen wonen, werken, winkels en diensten zijn een voorwaarde voor een modal shift naar stappen en trappen. Het clusteren van aantrekkingspolen is een kritische succesfactor voor het openbaar vervoer.

Megatropolis

11 sleutelkwesties
Vorig jaar bleek dat de Vlaming koos voor Freiburg als toekomstvisie voor Vlaanderen. Op basis van dat onderzoek werden in het Groenboek 11 sleutelkwesties geïdentificeerd. Iedereen kan zijn mening geven over deze sleutelkwesties op www.beleidsplanruimte.be en op die manier de Vlaamse overheid helpen om de juiste keuzes te maken.

 

Gedurfde keuzes maken
Om alle ambities waar te maken moeten de fouten uit het verleden rechtgezet worden. Lintbebouwing, baanwinkels, perifere shopping centra en suburbia leggen niet alleen een hypotheek op onze mobiliteit, maar kosten daarenboven de maatschappij handenvol geld. Afbreken is misschien niet meteen een optie, maar op zijn minst kunnen een aantal werkelijke kosten aan de gebruikers doorgerekend worden. Dat gaat over meer dan het ‘internaliseren van externe kosten’ van mobiliteit, maar ook over iets banaal zoals de huisvuilophaling.