Al 20 jaar woont Christel De Craene met haar man en twee zonen op de rand van Gent. En al net zo lang is de fiets haar dagelijkse metgezel. “Ik ben ermee opgegroeid. Mijn ouders hadden geen auto, dus we deden alles met de fiets. Dat zit gewoon ingebakken. Zelfs nu, met andere opties zoals openbaar vervoer, kies ik instinctief voor mijn fiets.”
Ook in haar job ademt Christel fietsen. Als ambtenaar bij een mobiliteitsdienst werkt ze mee aan fietssnelwegen en voorzieningen die mensen op de fiets krijgen. Ze leeft wat ze uitdraagt. “Weer of wind, sneeuw of ijs, ik fiets naar het werk. Zelfs toen we nog in Lochristi woonden en ik in Wachtebeke werkte. Toen was dat nog een uitzondering om met de fiets naar het werk te komen.”
Haar liefde voor de fiets stopt niet bij woon-werkverkeer. Naar de wekelijkse boerenmarkt rijdt ze met volle fietstassen en een overbeladen mandje. “Soms scheurt onderweg een zak aardappelen open en kan ik aardappelen gaan rapen op straat. Ach, dat hoort erbij.”
Christel lacht bij de herinnering aan hoe ze ooit een kinderwagen én twee kinderen op de fiets kreeg. “Eentje op het stoeltje, de ander op een aanhangfiets. En de buggy, die ging gewoon mee. Alles kan, als je wat creatief bent.”
De band met haar fiets gaat diep. Toen haar oude fiets het begaf, was dat even slikken. “Ik heb echt gehuild. Ik ben alle fietsenmakers in de buurt afgegaan om hem toch nog te redden, maar het mocht niet zijn. Uiteindelijk heb ik een elektrische fiets aangeschaft. Handig, maar toch nog even wennen.”
